Interview Wim Vermeule
Wie kent hem inmiddels niet? De man, die het geweten vormt van de wei, zowel als voormalig voorzitter, bouwopzichter, bestuurder en eigenaar van een huisje, enz. Het is dus een “must” om Wim eens een interview af te nemen, zowel in de rol als eigenaar van een zomerhuisje en als bestuurslid/voorzitter van de vereniging en lid van het stichtingsbestuur Vebenabos.
Op 23 januari 2016 was het dan zover. Hij start zijn relaas als volgt:
Ik ben een geboren en getogen Middelburger! Daar ben ik nog trots op. Het gezin Vermeule bestond uiteindelijk uit 4 kinderen. Wim was de oudste. Zijn zus Renée is ook al eens benoemd in de omgeving historie van de wei namelijk als uitbaatster van de voormalige “Vygheter”. Zie het hoofdstuk Vygheter, deel 3.
Al vrij vroeg trok het gezin erop uit met z’n allen op de fiets om naar het strand te gaan. Dishoek werd hun vaste stek. Vooral in de zomervakantie nagenoeg elke dag! De Galgewei kende men toen nog niet. Zijn vader werkte op de Koninklijke maatschappij “de Schelde ”en in 1956 knutselde hij een stevig (dag)huisje in elkaar wat gebruikt werd als strandhokje. Dat zette je gewoon op het strand want er was plaats genoeg en niemand bekommerde zich over vergunningen, belastingen enz. Het hout was trouwens afkomstig van een oud Zweeds schip “Kungholm” genaamd. Ja, zo ging dat vroeger.
Het strandplezier omschrijft hij als jongens die bunkers bezoeken en de duinen verkennen. Van de Ambonezen hadden ze geleerd hóé je katapulten moet maakte en daarvan werd gretig gebruik gemaakt om “landje of bunkertje” veroveren te spelen. Wim ging in Vlissingen naar de UTS (Uitgebreide technische school) en leerde in 1968 zijn huidige vrouw kennen. De vader van zijn “verkering” dhr. Plouvier had al wel een huisje op de wei t.w. no. 18. En wel sinds 1954!
Wim als handige man met geen twee linkerhanden ging het onderhoud van het huisje ondersteunen. In 1978 kwam er water en riolering., het huisje werd verbouwd. Aanvankelijk had hij een ingenieus elektranet op auto accu’s in het huisje aangelegd. Fietslampjes verlichtte zo in het donker de ruimten. Na de komst van elektriciteit heeft hij eigenhandig het gehele leidingnet in het huisje aangelegd.
In 1978 overleed echter zijn schoonvader, hij was pas 64 en Wim nam de zorg van het huisje over.
Het huisje is later verkocht aan dhr. Piet de Klerk en bij de uitbreiding van de wei in 1990 is het huisje verplaatst naar de nieuwe wei nummer 11.
In 1985 werd voormalig huisje no. 1 van Simon Melse te koop aangeboden en hij wist het snel als eigendom te verwerven. (Nu nummer 43) Inmiddels was hij in 1984 bij het bestuur toegetreden, ondanks dat hij geen eigenaar van een huisje was. Het bestuur bestond uit Dhr. Post voorzitter, Dhr. Heinsdijk 2e voorzitter, Dhr. Markel ach penningmeester, Dhr. S. Melse secretaris, 2e secretaris Wim Vermeule, 2e penningmeester dhr. Poortvliet en lid Piet Maljaars. Zowel dhr. Poortvliet als Dhr. Heinsdijk kende Wim van uit de sport waar hij voorzitter was van de voetbalvereniging Zeelandia te Middelburg. Overigens is zijn betrokkenheid bij de voetballerij tot op de dag van vandaag nog steeds het geval. Allerlei functies heeft hij bekleed. Men was zodanig tevreden, dat hij in 2003 geridderd werd. In 2015 is Wim gestopt als voorzitter en daarmee ook als lid van het bestuur van de vereniging ”zomerlust”
Zijn eigen huisje was tijdens de aankoop nagenoeg compleet, maar het zou Wim niet zijn geweest die het uitbouwde, verbouwde en aanbouwde. De vakantieperiodes waren steevast doorgebracht in het huisje. Wim heeft zo de genoeglijke sfeer gekend, waarbij alle eigenaren in de zomer hun vakanties doorbrachten.
De kinderspelen, droppings, BB (vanaf de jaren ’90, strandvolleybal werden georganiseerd waaraan de meeste mensen deelnamen. Het is jammer dat dit cultuur aspect geheel verdwenen is. Het voetballen – zijn passie – was niet toegestaan op de wei. Maar goed ook want het levert uiteindelijk meer overlast op dan plezier.
Maar zoals het meestal gaat willen de kinderen uiteindelijk ook iets meer van de wereld zien en zodoende ging met veel in de zomervakanties naar Frankrijk. Een leuke anekdote was dat een houten huisje ook zijn nukken heeft. Zo vroor weleens de waterleiding kapot als tijdens een strenge vorst periode het water niet goed was afgetapt. Ook gebeurde het weleens dat de Wc-pot stuk vroor. Dat werd meteen voorkomen door deze, de chiffon en de stortbak met antivries te vullen! Je moet er maar opkomen.
In 2005 heeft hij besloten een stenen huisje te laten bouwen. Alle nieuwe ontwikkelingen, die er destijds al in de praktijk waren gebracht heeft hij getracht te verwerken in zijn ontwerp. Het is aardig gelukt! Het gezin Vermeule bestaat nu uit twee kinderen, inmiddels gehuwd en er zijn 4 kleinkinderen. Momenteel verhuurt hij zijn huisje veel aan veelal bekende en terugkerende huurders. We maken een overstap naar zijn bestuursfunctie op de wei.
Zoals genoemd was er in de jaren 50 en 60-70 geen formele vereniging. Een aantal eigenaren onder leiding van Dhr. Post, dhr. Poortvliet namen in 1955 op zich om de belangen van de wei in goede banen te leiden en richten de vereniging Zomerlust op.
Over de oorsprong weet Wim te vertellen dat de eerste vast huisjes aan de “strook” gezet werden, later aan de achterkant van deze huisjes en veel later werd er tegen de bosrand gebouwd. Zijn ervaringen en netwerk van de voetballerij speelde hem veel in de kaart, t.w. de noodzakelijkheden die het beheer of exploitatie met zich mee brengt kon hij voor de wei goed gebruiken. Wim is van veel markten thuis. In 1995 heeft de vereniging statuten gekregen en bestond dus officieel. Een van de vernieuwingen die hij introduceerde was het beeldkwaliteits plan. Hierin legde de wei zich vast om een aantal karakteristieke zaken te waarborgen, zoals de inrichting, beplanting, bouwvoorschriften enz. Het is nog steeds actueel en dit plan zorgt ervoor dat de wei een gedegen en goede uitstraling heeft. Een voorbeeld voor de twee andere onderdelen van de stichting VEBENABOS.
Over de stichting Vebenabos zegt Wim, dat deze stichting van oudsher (in een latere bijdrage wordt er door mij nog nader op ingegaan) de statutair eigenaar is van de grond, waarop de parken Vebenabos, Galgewei en Westduin liggen. De vereniging “zomerlust” behartigd de belangen van de erfpachters op park Galgewei en is vertegenwoordigd in het stichtingsbestuur. Wim maakt ook al jaren (21) deel uit als lid van het stichtingsbestuur. Aanvankelijk waren de leden voornamelijk notabelen als de burgemeester van Veere een wethouder een raadslid en de gemeentesecretaris. Alleen het park Vebenabos had een vertegenwoordiger in het stichtingsbestuur, doch dat is gelukkig veranderd. Nu zitten er twee leden in van elk park. Wim is overigens enkele jaren geleden tijdelijk voorzitter geweest van het stichtingsbestuur.
Over de nieuwe ontwikkelingen is hij verheugd dat door de ingreep van het project “de Zwakke Schakels” een compensatie van natuur komt achter de Galgewei. Dit betekent zeker op lange termijn dat er geen projecten komen met zomerhuisjes a la Dishoek. Hij hoopt dat onze wei zich blijft ontwikkelen en daardoor aansluit op de eisen van deze tijd, maar op een dergelijk verantwoorde wijze dat de oorspronkelijke opzet in takt blijft. Het is belangrijk dat wij onderdeel blijven van de Stichting Vebenabos. Een unieke stichting zonder winstoogmerk. Rust en groen mogen blijven, aldus Wim.