Home > De Galgewei > Bewoners > Interview Mevrouw Melse

Interview Mevrouw Melse

Interview Mevrouw Melse

Op een mooie zonnige ochtend had ik met mw. Melse afgesproken voor een interview. Ze wil trouwens dat we haar gewoon Wil noemen. Bij deze! Haar verhaal begint bij haar ouders.  Haar vader werkte bij de PSD inde machinekamer van de veerboten. Voorheen was hij werkzaam geweest bij de Marine. Wil is geboren en getogen in Vlissingen met dien verstande dat ze tijdens de oorlog uit Vlissingen moesten evacueren en zij zijn 5 a 6 jaar in Wolphaartsdijk gaan wonen. Wil heeft daar ook de lagere school bezocht.

Na de terugkeer in Vlissingen, wilde haar moeder vooral een huisje aan de zee en om die reden kochten zij medio 1950, een huisje een zomerwoning op de Galgewei. Wil woonde nog thuis. In haar jonge jaren was het strandleven een groot feest. De gezelligheid op de wei was kenmerkend voor die tijd. Ze kreeg verkering met Piet Melse en in 1962 traden ze samen in het huwelijk.

Ze weet nog dat haar moeder op hoge leeftijd altijd te voet naar de Galgewei ging. Haar broer en zus vonden het huisje allemaal wat minder en zodoende kochten Wil en haar man Piet het huisje van haar ouders, want ook Piet vond het allemaal geweldig. Het huisje was al wat ouder en dus werd het meer en meer aangepast aan de levensstijl van die tijd.

De kinderen Mariette en Remco werden geboren en beiden zijn ook helemaal opgegroeid in de vrije tijd met en op de wei. Gedurende de zomer maanden gingen echter – vooral als het zo druk werd tijdens de bouwvakvakantie – met het vliegtuig naar hun favoriete bestemming Griekenland. De aardige bevolking en de natuur en klimaat waren voor hen de redenen, om elk jaar in principe terug te keren. Ze hebben de periode nog meegemaakt dat de militairen in Griekenland de baas waren. Ze is elk jaar nog terug geweest alhoewel de bestemmingen wisselend waren de laatste jaren, ging ze graag met haar kinderen naar Kreta. Dit jaar heeft ze overgeslagen, omdat ze het leven met de “jongelui” toch enerverend is en dan gaat het toch te veel energie kosten. Ik hoorde toch wel dat ze met enige weemoed erover sprak.

Over het leven op de wei: in de weekenden waren ze er altijd. Haar man Piet kwam zaterdagavond, nadat de zaak was gesloten, ook erbij. Met de vaste club van de wei-bewoners werd menigmaal bij het café “de Vygheter” doorgebracht met biljarten. Met z’n allen werd er afgesproken om de beurt even te gaan kijken of de kinderen rustig sliepen. Eenmaal was Mariette wakker geworden en heeft voor wat onrust gezorgd, want ze was haar vader en moeder aan het zoeken.

Er was toen veel te doen op de wei. Iedereen zat buiten en er was veel sociaal contact. Volleybal, spelletjes enz. Ook hadden ze veel aanloop van kennissen/familie die op visite kwamen. De z.g. uitdunning van de wei was toch een behoorlijke ingreep, Haar man Piet was er fel op tegen, want hij had zelfs al een nieuw(houten) huisje besteld. Hij heeft er alles aan gedaan om de verhuizing te voorkomen, doch zonder resultaat. De loting voor een plek op de nieuwe wei ging ook niet zoals men oorspronkelijk wilde, maar uiteindelijk werd de huidige plaats toegewezen. 

Haar kleinkinderen zijn of waren ook dol op het huisje aan zee, maar nu ze wat groter worden is hun belangstelling verschoven naar clubs, uitgaan enz. Het overlijden van haar man was vrij plotseling en dramatisch. Ze moet er nog steeds aan wennen t.w. het alleen zijn. Ze werkt overigens nog steeds in Goes in de rijwielzaak van haar man, die overgenomen is door haar zoon Remco. De administratie is haar deeltaak. Ze neemt deze periode zoals het komt. Ook haar hondje geeft wat afleiding. Elke dag gaat ze met het diertje een ochtendwandeling maken. Echter de hoge opgang naar de duinen wordt toch wat zwaarder. Toch ervaart ze dat haar verblijf op de wei voor wat afwisseling zorgt, de contacten met iedereen en ook de rust. Vooral bij mooi weer is het gewoonweg genieten. Wil hoopt er nog lang van te kunnen blijven genieten!

Zomerwoning huren of kopen?
Bekijk het aanbod
© 2024 De Galgewei