Interview huurder: fam. van Gool en fam. van Kaam
Nu de huurder ook aan bod komen in de interview rondes zijn twee families altijd in de zomerperiode vaste gasten op de wei. Nieuwsgierig heb ik hen benaderd om vooral hun beweegredenen te horen waarom ze steevast op de wei te vinden zijn. In een gezamenlijk interview komen beide families, Zus en Chris van Gool en Monique en Piet en Nel van Kaam, aan bod.
Piet en Chris proberen hun verblijf in de huisjes op de wei te traceren. Chris herinnert zich nog dat hij medio 1982 op de wei kwam. Broer Jan had al een huisje en hij kwam er graag op visite. Ze besloten vrij snel ook een huisje te gaan huren en dat werd no. 24(), en dan volgt om welke reden dan ook nog een hele reeks huisjes waar ze verbleven hebben, t.w. no 32 – 27 – 31 – 15 – 41. Wel merkte men op dat, als er weer een huurverhoging werd aangekondigd, overwogen werd om niet meer te gaan, maar als puntje bij paaltje kwam gingen ze uiteindelijk toch weer!
Piet daarentegen kwam al ruim 12 jaar in dit gebied. Dishoek was eerst hun verblijfplaats met zijn ouders en wel 12 jaar lang. Na het huwelijk en de geboorte van hun 1e kind zijn Monique en Piet ook gaan huren op de wei. Hij weet nog dat het begon op nr. 25, daarna 3 – 4 – 33 – 40 – 9 – 8.
De eerste verplaatsing van de huisjes op de plek waar ooit het washok stond hebben ze beiden net niet meer meegemaakt. Wel de grote uitdunning van de wei. Piet weet maar al te goed hoe dat allemaal in zijn werk ging. Hij had voor zijn eigen bedrijf een bestelbus en om de bagage voor 3 weken in het huisje te krijgen moest hij toch enkele malen op en neer naar Roozendaal. Dit was geen vakantie, maar het huishouden verplaatsen, zoals hij het schetst. Maar dat was wel ECHTE vakantie!
Omdat Piet, als eigenaar van een eigen bedrijf, moeilijk een langere tijd weg kon zijn, waren de vakanties op de wei ideaal te noemen. Ingeval van noodzaak kon hij snel in de auto stappen en binnen een uur thuis op de zaak zijn. Monique houdt veel van fietsen en daar kon ze op Walcheren in volle teugen van genieten.
Chris komt St. Willebrord en bivakkeerde aanvankelijk in de huisjes aan de strook. Ze troffen veelal dezelfde mensen(Brabanders) weer aan en tijdens hun verblijf ontsproot veel leut onder elkaar. Hij kan zich goed voorstellen hoe gezellig het kan zijn op een woonwagenkamp. Ze kwamen voor elkaar op en hielpen waar nodig en men liep bij elkaar binnen. De eenvoud van de inrichting van de huisjes had ook zijn charme. Een ruimte waar gekookt, gegeten en geslapen werd, was de standaard inrichting van elk huisje. De muren waren niet veel meer dan hardboard en wat balkjes. Later werden er douches in gemaakt, elektra werd aangesloten enz. Wel het gedoe bij de voormalige oprijlaan (bij de fam. Moerkens). Tijdens de wisseldagen parkeerden men de auto’s achter elkaar en o wee als je in de rij stond, dan kon je best enige tijd moeten wachten voordat iedereen was uitgeladen.
Ze hebben echter nooit problemen gehad en dat is goed. Hoogstens wat sensatie als b.v. de beginnende brand bij de fam. Huijsmans. Gelukkig is de wei met haar eigenaren met de tijd meegegaan, want een beetje luxe is toch wel fijn, zoals beide echtparen het benoemen. In het begin zat men veel buiten en daardoor veel sociaal contact. Het veranderde zodra de elektra kwam op de wei, de tv werd ‘s-avonds aangezet en iedereen bleef binnen.
Ze namen ook veel deel aan de jaarlijkse activiteiten als volleybal, spelletjes met de kinderen, droppings, barbecue, vissen enz. Tijdens het interview zag ik herhaalde malen hun ogen oplichten als weer een of ander gebeurtenis werd aangehaald. Vooral als ze merkten, in hun beginperiode, dat er huurders kwamen met radio’s en haarfohn eb ze merkte dat er geen elektra was! De veranderingen op en om de Galgewei zijn best ingrijpend geweest. Vroeger kon je vrij gemakkelijk via de duinovergang naar het strand, nu moet je de bolderkar stevig omhoogtrekken om op het strand te komen.
Het weer aan de kust is ook erg wisselend te noemen. Bij slecht weer moesten de kinderen creativiteit tonen om de tijd door te brengen. Met spelletjes lukte dat heel goed. Doordat ze een hele reeks huisjes inmiddels bewoond hebben is dit toch een teken dat men graag naar de wei kwam. Waarom: beide echtparen zijn daarover heel duidelijk: Zeeland en met name Walcheren heeft genoeg recreatiemogelijkheden, het strand, de rust, die er nog is in dit gebied en op de wei. Hun kinderen zijn met de wei opgegroeid en komen altijd graag een keer op bezoek. Het is vertrouwd, geen verkeer of herrie. Trouwens, er kwamen geregeld veel Brabander op de wei en ook uit hun woonomgeving. Dat is voor hen de belangrijkste reden om elk jaar te kiezen voor deze plek. Zeer uitzonderlijk, mag ik het wel noemen. Chris kreeg op zijn werk weleens de opmerking dat hij natuurlijk weer naar Zeeland op vakantie ging. Waarom niet Spanje of Frankrijk? Bovenstaande reden spreken voor zich en beide echtparen onderstrepen nog dat hun keuze nog steeds het plezier geeft die ze van een zomervakantie mogen verwachten. Ook de kinderen weten de wei nog te vinden en al is de temperatuur beslist te laag, dan komt men nog. Dat spreekt boekdelen.
Ze spreken de wens uit dat ze nog lang op de wei willen toeven, al was het vroeger leuker als ook de eigenaren er tijdens de zomer er verbleven. Waar ze wat bedenkingen bij hebben is dat het allemaal niet te commercieel moet worden, want dan is de spontaniteit of de lol er snel van af. Het weer moet ook mee zitten, want per slot van rekening komen ze ook voor het strandplezier.