Interview fam. Moerkens

Nel en Kees en hun kinderen/kleinkinderen zijn vertrouwde gezichten op de wei. Dat komt niet alleen door de ligging van hun huisje, maar ook door de vele gezellige contacten die vooral Nel en Kees met de bewoners en bezoekers onderhouden.

Op de vraag hoe zij verzeild raakten op de wei, was het verhaal dat hun dochter Mary-Ann vriendin was van de fam. Romijn in Roosendaal. Deze man was machinist bij de spoorwegen. Omdat zij het huisje op de wei al hadden werd dat min of meer overbodig toen deze man werd overgeplaatst van Roosendaal naar Vlissingen. Nel en Kees kochten het van hen in 1978.

Het gezin ging er geregeld naar toe. Dat het huisje van een spoorwegman was geweest komt nog tot uitdrukking in hun windscherm. De ruiten waren destijds afkomstig/ gesloopt uit een sloopwagon in onderhouds-werkplaats Roosendaal. Recent ontdekte Kees nog meerdere ramen onder zijn huisje en deze zijn vrijgevig geschonken aan de stoomtrein -SGB- te Goes.

Ze hebben alle fases van het weitje meegemaakt. Te benoemen zijn de aanleg van de riolering, gas aansluiting, tot slot de elektriciteit. Ook de verhuizingen naar de nieuwe wei ontging hen niet. Toen de informatie over de “Zwakke Schakels “bekend werd, zou hun huisje zeker ten prooi gevallen zijn ten behoeve van de duinvoet. Gelukkig is het tij gekeerd. Door de strategische ligging van hun huisje, vlak bij de uitgang, zijn ze allemaal veel op het strand te vinden.

Kees heeft ook jaren geparticipeerd als bestuurslid in het verenigingsbestuur, destijds met als voorzitter Jasper Heijnsdijk. Er moest destijds veel gedaan worden, dus plannen maken, uitvoeren deskundigen raadplegen. Zijn werkkring bij het elektriciteit gebeuren in Roosendaal, maakte hem ook alert op zaken die voor de wei een rol konden gaan spelen. 

Ook moeten ze beide lachen vooral als ze vertellen over hun belevenissen over de mensen die langs lopen bij het begin van de wei al discussiërend of te wel stechelend of de auto’s op het terrein mogen. Als er gefeest werd kwamen de luidruchtige bezoekers langs hun huisje en zo genoten ze volop van de zin en onzin die er gesproken werd, maar ergerden zij zich ook over het fietsgedrag van bezoekers en bewoners. 
Beiden en zeker ook hun kinderen zijn erg betrokken bij het wel en wee van de wei. Hun kleinkinderen weten de omgeving en vooral het strand te waarderen, want je ziet ze overal drukdoende spelen.

Het onderhoud doet Kees met zijn zoon en schoonzoon en elk jaar is er wel wat veranderd aan hun optrekje. Overigens hebben ze weleens last van dievengilde die snel bij de uitgang een poging waagt en ook is er sprake geweest van wat vandalisme.

T.a.v. de toekomst denken ook zij dat er meer verhuurd gaat worden. De eigenaren zullen zich minder laten zien en dat is geen aanbeveling voor de betrokkenheid onder elkaar, die er altijd wel was. Ze hopen nog lang van hun huisje te mogen blijven genieten. Nel en Kees, blijven lachen, want zo kennen we jullie allemaal!