Interview Christien en Piet Maljaars

De geschiedenis start met Piet Maljaars. Hij groeide op in Oost- Souburg. Zijn ouders hadden een winkel in gereedschappen en huishoudelijke artikelen in het dorp. Medio 1959 kochten zijn ouders een huisje op de wei van de fam. Haak, maar werd weer na een jaar doorverkocht.
Inmiddels was Piet in de zaak werkzaam. Hij leerde Christien kennen die van oorsprong uit Tholen, Scherpenisse kwam en in Vlissingen een opleiding volgde in de verpleegkunde. Ze trouwden en er kwamen kinderen. Inmiddels hadden ze een bootje aangeschaft, maar Piet was veel te veel met het opknappen van deze boot bezig, zodanig dat het plezier min of meer verdween. Ze verkochten de boot en konden in 1979 via een tip van dhr. Markelbach – bij de afhaalchinees -het huisje (huidige nr. 16) van de fam. Luik kopen. De reden was toch – vooral voor Christien- de liefde voor de zee en wel tot op de dag van vandaag. Een jaar eerder had zijn moeder ook al een huisje op de wei (huidige nr. 22) gekocht.
Ze verbouwden het huisje grondig door tuindeuren en nieuwe ramen aan te brengen enz. Later is het nog eens uitgebreid. Ze vertelden dat het eerst een open ruimte was met een afscheiding voor de kinderkamer en een badkamertje. Christien en Piet sliepen in de kamer op een uitklap bed.
Er was toen nog geen gas en elektra, maar dat mocht de pret niet drukken.
Er waren enorme gezellige sociale contacten onder de bewoners. Net een commune! Een vaste kern van bewoners van de wei ging geregeld naar de uitspanning “de Vygheter”. Om toch wat toezicht te houden op de slapende kinderen ging er iemand op toerbeurt naar de wei om te kijken of alles goed sliep. Dat waren nog eens tijden.
In de zomer werd er midden op 1e wei veel gevolleyd en menig bal belandde tegen een ruit of in de jus pan. Beiden waren niet actief, maar wel als toeschouwer op de eerste rang.
De groenteboer en de melkman alsmede een ijscoboer kwamen in het begin voor de klandizie naar de wei.
De aanvankelijke toegang naar de wei was waar nu het pad naar de duinen is. Een lange laan werd veel gebruikt door auto eigenaren, die alles in – of uitlaadden. Als je pech had moest je lang wachten tot dat je weg kon rijden.
In de zomer verplaatste het gezin voor enkele weken hun huishouden van Souburg naar de Galgewei. Piet ging nog wel geregeld terug om de bestellingen af te handelen en de rekeningen af te werken. Inmiddels is de carrière van Christien dusdanig verlopen dat ze het verpleegster vak verlaten heeft om assistentie in de winkel te verlenen. Tot het moment van verkoop van hun bedrijf is dat zo gebleven. Ze heeft het met plezier gedaan.
 De kinderen genoten volop van de vrijheid en het strand. Later het uitgaan en toen werd het wat minder. Met de komst van de kleinkinderen gaat de belangstelling weer groeien.
Enige anekdotes wilden zij de lezers niet onthouden. Een van de vaste huurders van een huisje op de wei was een beroeps uit het leger. Men noemde hem “de Generaal”. Groot was de hilariteit toen hij eens in de sloot viel! Ook moest Piet ten gerieve van een feestje een aggregaat meenemen om stroom op te wekken voor het draaien van plaatjes. Dat gebeurde ook met veel lawaai. Of dit door eenieder gewaardeerd werd?
Piet is al vrij vroeg lid geworden van het bestuur. Onder leiding van dhr. Post, secretaris van de Runstraate, dhr. Kooman, Jasper Heijnsdijk, Frans Geensen. Hij heeft er velen meegemaakt. Was het aanvankelijk een informeel gebeuren die zorgde dat de regels werden nageleefd en actie werden uitgevoerd. Er was ook een ongeschreven regel dat slechts een huisje door een eigenaar kon worden verworven en dat huisjes in principe niet aan Duitsers verkocht mochten worden. De geschiedenis lag nog erg gevoelig bij sommige eigenaren. Inmiddels zijn deze “regels” niet meer van toepassing. Vanaf het begin was de Galgewei onderdeel van de stichting Vebenabos. Deze had als doel de recreatie te bevorderen. Men was wel verplicht lid van de vereniging te zijn en dat is zo gebleven.
Piet nam de functie van penningmeester over van John Markelbach en heeft dit tot de dag van vandaag met voldoening 28 jaar ingevuld.
De grote ingreep was natuurlijk de uitdunning van de wei. Dit heeft veel werk en overleg gevergd. Dit was in opdracht van de Stichting die het op haar beurt weer kreeg opgedragen van de plaatselijke brandweer. 
Dit jaar (2016) is hun huisje echter verkocht en zij hebben nu de beschikking over het oorspronkelijke huisje van hun moeder.
Ze genieten nu in volle teugen van de voorzieningen op de wei. Christien is een gepassioneerde wandelaarster en gaat met vriendinnen geregeld op wandeltocht in o.m. Ierland en Oostenrijk. Piet daarentegen is geen reiziger en blijft het liefste thuis of op de wei. 
Beiden hopen nog lange en gelukkige tijden door te brengen op de wei.